Σαφέστατα η πιο ενδιαφέρουσα ταινία της κινηματογραφικής εβδομάδας που ξεκινά την Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2024, από τον τίτλο της μας εντάσσει στην εποχή: «Τα Παιδιά του Χειμώνα» επαναφέρουν τον έλληνα Αλεξάντερ Πέιν στο προσκήνιο με μια ταινία με ολοκληρωμένους χαρακτήρες που αποτελεί φόρο τιμής στην απλότητα. Από την άλλη, η πολυαναμενόμενη ταινία του Μάικλ Μαν, το «Φεράρι», παθαίνει ατύχημα στα μισά και κάνει οτοστόπ στον ανεξάρτητο κινηματογράφο.
Ferrari
Καλοκαίρι 1957. Θέλοντας να σώσει το όνομα του και την υπόληψη του, ο Έντσο Φεράρι (Άνταμ Ντράιβερ) θα τα παίξει όλα για όλα στο Mille Miglia. Μια σειρά από λάθος κινήσεις τον έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο, με την εταιρία του να χρεωκοπεί και τη γυναίκα του Λάουρα (Πενέλοπε Κρουθ) να τον εκβιάζει επιχειρώντας να τον κρατήσει μακριά από την ερωμένη του τουλάχιστον για όσο χρειαστεί μέχρι να ξεπεράσει την απώλεια του παιδιού τους. Η βιογραφία του «Ferrari» οδηγεί σε χωματόδρομους χωρίς αναρτήσεις με νοθευμένα καύσιμα. Ο Μάικλ Μαν αφήνει τη σφραγίδα του μονάχα στις σκηνές δράσης. Ο Άνταμ Ντράιβερ δεν μπορεί να σταθεί το ύψος (αν και ψηλό αγόρι) του Έντσο και η Πενέλοπε Κρουθ διασώζει μονάχα τον εαυτό της από τον όλεθρο.
Αποστολή στην Ελλάδα
Στον Θερμαϊκό, εκεί που η φραπεδιά και το «χαλαρά» κυριαρχούν, μια σειρά εκτελέσεων δημοσιογράφων με αποκλειστικότητες στοχοποιούν τη βραδύτητα του FBI να δράσει. Εκείνοι προσλαμβάνουν έναν χτίστη (όπως ορίζει και ο πρωτότυπος τίτλος), που υποστηρίζει ακράδαντα ότι (δεν κάνω πλάκα, το λέει ο ίδιος) εμπιστεύεται «τα τούβλα γιατί η λειτουργία βρίσκεται στη μορφή τους». Τα τούβλα όμως πέφτουν όρθια όταν φτάνει στην παλιά του πατρίδα, την Ελλάδα, υπό τις οδηγίες των μυστικών υπηρεσιών και μιας νέας πράκτορα. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο για να καταλάβετε ότι η ταινία υπηρετεί με ευλαβική ακρίβεια όλα τα κλισέ του είδους, στυλιζαρισμένα με σεναριακή προχειρότητα και ίσως τους χειρότερους ντόπιους κομπάρσους που χαλάνε με τα γελάκια τους τις ελάχιστες σκηνές που έχουν υπόσταση. Σε όλη την ταινία επικρατεί η αίσθηση πως η γενική σκηνοθετική οδηγία ήταν «παίξτε όσο πιο άθλια μπορείτε». Ο κακόμοιρος Άαρον Έκχαρτ προσπαθεί, αλλά ένας χτίστης δεν φέρνει την άνοιξη όταν το οικοδόμημα στηρίζεται σε μετασεισμικά μπάζα. [Είναι η πρώτη ταινία στη φιλμογραφία του όπου ακόμα και ο Άκης Σακελλαρίου δεν παίζει καλά]. Θα τελειώσω με μια παρατήρηση που οι ράδιο Αρβύλα θα εκτιμήσουν: Στην ταινία και υπάρχει μετρό στη Θεσσαλονίκη, και οι πρωταγωνιστές καλύπτουν 3 στάσεις μέχρι να φτάσουν Πλατεία Αριστοτέλους [ο πραγματικός σταθμός όπου έγιναν τα γυρίσματα πρέπει να είναι αυτός του Νομισματοκοπείου].
Τι συνέβη μετά…
Γιορτινές μέρες. Ένα ζευγάρι «από τα παλιά» βρίσκεται τυχαία σε ένα αεροδρόμιο όπου οι πτήσεις ακυρώνονται η μία μετά την άλλη. Αυτό θα τους αναγκάσει να συζητήσουν όλα όσα «έμειναν στο ανείπωτο» και να παραδεχτούν τα λάθη τους. Η Μεγκ Ράιαν μπροστά και πίσω από την κάμερα κάνει μια αξιότιμη προσπάθεια να επιβάλλει τη rom-com αισθητική του ’80 και του ’90 που την καθιέρωσαν στο κοινό. Στο θεατρικής κοπής σενάριο που δεν κρύβει την καταγωγή του, αραδιάζει άλλοτε με απλότητα και γλυκύτητα, άλλοτε με καρατερίστικο αέρα και υπερβολή, αυτά που μένουν στο μυαλό μετά από έναν χωρισμό και κατακάθονται. Οι «μαγικές στιγμές» του σεναρίου, δηλαδή οι υπερβατικές συμπτώσεις που φέρνουν κοντά τους πρωταγωνιστές, δεν απεκδύονται το επίπλαστο της μαγείας που άλλοτε λειτουργεί και άλλοτε όχι. Έντιμος συμπαίκτης ο Ντέιβιντ Ντουκόβνι που «κάνει πλάτες» όπου η σκηνοθετική απειρία της συναδέλφου του κινδυνεύει να την εκθέσει. Με όρους αυστηρής κριτικής είναι «μια ακόμα ρομαντική ταινία». Όσοι έχουμε έναν καλό λόγο να πούμε για την ταινία, ανήκουμε σίγουρα στη γενιά που μεγαλώσαμε με τη Μεγκ να μας κλείνει το μάτι από τη μεγάλη οθόνη και της συγχωρούμε τη μη μετάβαση της στον «ενήλικο» κινηματογράφο.
Μαύρος Κότσυφας – Μαύρο Βατόμουρο
Μια σχεδόν θανατική εμπειρία θα αφυπνίσει τη σεξουαλικότητά μιας γυναίκα κοντά στα 50. Ζώντας ανεξάρτητη σε ένα μικρό χωριό της Γεωργίας, θέλει να προστατευτεί από τις κακές τις γλώσσες της μικρής κοινότητας αλλά και να δει αν μπορεί να αντέξει το σταυρό ενός τόσο πρωτόγνωρου συναισθήματος που θα τη βγάλει από τη ζώνη ασφάλειας της. Το συγκινητικό έργο της Elene Naveriani θέτει με ευαισθησία διλήμματα που άπτονται και της προσωπικής και της κοινωνικής σφαίρας.
Γάτες στο Μουσείο
Το «Γάτες στο Μουσείο» μοιάζει με απάντηση στη «Ρωσική Κιβωτό» του Αλεξάντερ Σοκούροφ αλλά με γάτες. Γάτα και ποντικός κάνουν τα πάντα εντός του Ερμιτάζ για να προστατέψουν ένα έργο τέχνης: το φιλοξενούμενο από το Λούβρο πορτραίτο της Μόνα Λίζα. Μια μικρή διαφορά: Το ποντίκι θέλει να το φάει αλλά χωρίς να γνωρίζει την καταστροφή που θα προκαλέσει αν το τραγανίσει στον φιλικό προς εκείνο γατούλη… και την τέχνη γενικότερα. Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει και ένα φάντασμα που ψάχνει τον πίνακα που κάποτε εγκατέλειψε. Χιούμορ και αναφορές σε έργα τέχνης που οι μεγάλοι εκτιμούμε περισσότερο, και οι μικροί φίλοι καλό είναι να τα γνωρίσουν.
Τα παιδιά του Χειμώνα
Το 1970, ο απεχθής και δύστροπος καθηγητής Ιστορίας κύριος Πολ Χάνναμ (Πολ Τζιαμάτι) αναγκάζεται να ξοδέψει λίγο περισσότερο χρόνο με τον επαναστάτη μαθητή του Άνγκους (Ντόμινικ Σέσα) εντός του οικοτροφείου καθώς οι γονείς του δεύτερου δεν θα τον φιλοξενήσουν τα Χριστούγεννα. Μαζί τους, σε ρόλο καταλύτη, θα μείνει μια ουσιαστική στην παρατήρησή της μαγείρισσα (Ντα’Βάιν Τζόι Ράντολφ) που πρόσφατα έχασε το παιδί της στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Ο Αλεξάντερ Πέιν ξέρει καλύτερα από τους περισσότερους σκηνοθέτες της γενιάς του, και την κινηματογραφική γλώσσα, και να μεταμορφώνει τις αδυναμίες των χαρακτήρων του σε αφηγηματικά πλεονεκτήματα. «Τα Παιδιά του Χειμώνα» -με 5 υποψηφιότητες για Όσκαρ, όπως ανακοινώθηκε μόλις χθες- είναι το πιο ώριμο πνευματικό του τέκνο. Σαν μια παράφραση της ιστορίας του Σκρουτζ, εδώ τα φαντάσματα έχουν χέρια, πόδια και ζουν ανάμεσα μας: Μια εκπρόσωπος της Αφροαμερικανικής κοινότητας που σχολιάζει το πρόσφατο παρελθόν της Αμερικής και ένας νεαρός φοιτητής που εκπροσωπεί μαζί με τα όνειρα, τη «γενιά του Πρόζακ» που θα ακολουθήσει. Το παρόν σε μορφή ιστορίας, καθρεφτίζεται στον αξιολύπητο δάσκαλο που στηρίζει την εμπειρία του εξολοκλήρου στα γνωμικά όσων έχει μελετήσει και όχι στην ανύπαρκτη ανθρώπινη εμπειρία του. Σαρωτικός στην απλότητα του, ο Πολ Τζιαμάτι, ζεσταίνει τις χειμωνιάτικες καρδιές στο επιμορφωτικό κινηματογραφικό του ταξίδι στην πραγματική ζωή. Στο ίδιο επίπεδο και η Ντα’Βάιν Τζόι Ράντολφ. Με τις ξεκάθαρες αναφορές στις στουντιακές ταινίες του ’70, «τα παιδιά του χειμώνα» είναι μια ευχάριστη ταινία, που όπως και οι ταινίες εκείνης της δεκαετίας, έρχονται για να μείνουν στην ιστορία, αξιοποιώντας τα μελό (και ηθικοπλαστικά) στοιχεία στο έπακρο. Ποιος όμως είπε ότι δεν είναι ωραίο το μελό;
www.ertnews.gr
