Ο “Da”, ο πατέρας είναι μια εμβληματική μορφή, που ζωντανεύει μετά το θάνατό του, από την πένα του Ιρλανδού συγγραφέα Χιου Λέοναρντ. Υπό την σκηνοθετική μπαγκέτα του Πέτρου Ζούλια και σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου, ο Γρήγορης Βαλτινός ενσαρκώνει τον ομώνυμο ρόλο αυτού του αυτοβιογραφικού έργου ψυχής του συγγραφέα.
Ο Γρηγόρης Βαλτινός μίλησε στην ΕΡΤ3 για αυτόν τον ρόλο ζωής και το έργο, για το οποίο είπε ότι είναι “ένα έργο αγάπης, άδολης αγάπης, χωρίς πρόθεση ανταπόδοσης. Αν και το παιδί αυτό δεν είναι βιολογικό παιδί των γονιών που το μεγαλώνουν, το αγαπούν περισσότερο και του το λένε”. “Είναι ένα έργο ζωής για εμένα και μου χάρισε συγκλονιστικές στιγμές, μου έδωσε μεγάλη χαρά και ευτυχία” τόνισε ο ίδιος.
Το αυτοβιογραφικό έργο του Ιρλανδού συγγραφέα διαδραματίζεται το 1968 στην Ιρλανδία με πολλά φλας μπακ που ζωντανεύουν επί σκηνής μια μοναδική ιστορία αγάπης, τρυφερότητας, αυτογνωσίας και συναισθημάτων κάθε είδους. Ο Τσάρλι Τάιναν, ο ήρωας του έργου είναι ένας εκπατρισμένος στο Λονδίνο συγγραφέας, που επιστρέφει στην πατρίδα του μετά το θάνατο του πατέρα του. Στο πατρικό του “ζωντανεύουν” οι γονείς του, ο νεαρός εαυτός του, οι νεανικοί του έρωτες, ιδιαίτερες στιγμές, γεγονότα και κάποια πρόσωπα του παρελθόντος του, που σημάδεψαν τη ζωή του και τον επηρεάζουν ακόμα και στο παρόν του.
Ο Γρηγόρης Βαλτινός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στη Ξάνθη αισθάνεται κάθε φορά που έρχεται στην πόλη για να παίξει στο θέατρο να επιστρέφει στα πάτρια εδάφη. Όταν μιλά στην Ηλιάνα Σκουλή για τις πατρίδες του τα μάτια του λάμπουν. Όταν η κουβέντα φτάνει στην τέχνη του θεάτρου η λάμψη στα μάτια παραμένει, αλλά το πρόσωπο του σοβαρεύει.
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης αναφέρθηκε επίσης στη σχέση του με τον Μάνο Κατράκη, τους σπουδαίους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε, την ανάγκη του να νικήσει τον φόβο, τόσο στη ζωή του, όσο και στην τέχνη, αλλά και τα ταξίδια του ανά τον κόσμο στα οποία ένιωσε πως όλοι θαυμάζουν το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού.
Για τον ρόλο του στο συγκεκριμένο έργο είπε πως δεν τον δυσκόλεψε ιδιαίτερα. “Το ““Da” δεν με δυσκόλεψε πολύ, γιατί μου μοιάζει και πολύ. Και επειδή λέω συχνά πως μοιάζω πολύ με τη μητέρα μου και αυτός ο ρόλος της μοιάζει, δε δυσκολεύτηκα καθόλου να τον συλλάβω”.
“Στο θέατρο μπορείς να μπεις για πολλούς λόγους, για ιδιοτελείς σκοπούς, να έχεις κάποιον ναρκισσισμό. Εγώ δεν είχα… Οφείλεις όμως όσο προχωράς να βαθαίνεις, να μην πηγαίνεις ούτε ευθεία, ούτε να μένεις στάσιμος, ούτε να απογειώνεσαι χωρίς λόγο. Αν είναι να απογειωθείς, θα απογειωθείς από μόνος σου, θα σε απογειώσει το κοινό. Τα υπόγεια είναι το φως, που λέει και το ωραίο τραγούδι. Άλλωστε “το ηθοποιός σημαίνει φως” δε σημαίνει το φως του προβολέα, σημαίνει το φως που ρίχνει ο ηθοποιός στα σκοτάδια” τόνισε ο ίδιος.
Η προτεραιότητα για τον ίδιο στην διαδρομή του ηθοποιού είναι να αποτελεί πρότυπο για το κοινό που τον παρακολουθεί. “Το θέατρο με μόρφωσε και με διαμόρφωσε. Με ανάγκασε να κοιτάξω μέσα μου, να κοιτάξω τον καθρέφτη, να διαβάσω, να μελετήσω. Το θέατρο είναι η πιο ανθρωποκεντρική τέχνη. Διαβάζοντας 20 χιλιάδες έργα τι γνωρίζεις καλύτερα; Τον άνθρωπο. Το κοινό με αγάπησε πολύ, με αγκάλιασε από την αρχή, αλλά πρώτα το αγάπησα εγώ. Κατάλαβα την ουσία του προτύπου, που παραδειγματίζει τους νεότερους ανθρώπους” δήλωσε μεταξύ άλλων.
Στην τηλεοπτική σειρά “Famagusta” o ηθοποιός αναμετριέται με άλλη μία μεγάλη πρόκληση: ενσαρκώνει τον εθνάρχη Μακάριο, σε έναν ρόλο για τον οποίο δούλεψε και μελέτησε πολύ.
Διαβάστε επίσης:
Θεσσαλονίκη: Το βραβευμένο έργο του Ιρλανδού Χιου Λέοναρντ “Da” έρχεται στο θέατρο “Αριστοτέλειον”
www.ertnews.gr
