Ευτυχώς ο Ναπολέοντας Βοναπάρτης δεν συναντά το Βατερλώ του στην κινηματογραφική του μεταφορά. Η κινηματογραφική «Ευχή» συνοδεύεται με την ευχή της Disney να κερδηθεί το παιδικό κοινό, που τα τελευταία χρόνια δεν είναι δεδομένο λόγω ανταγωνισμού. Ανάμεσα στις ταινίες της εβδομάδας μια δυνατή ταινία για την κακοποίηση, ένα βραδυφλεγές -σχεδόν- θρίλερ χαρακτήρων στη γερμανική γλώσσα, ανεξάρτητος κινηματογράφος… ας τραβήξουμε κάπου εδώ και μια «πράσινη γραμμή» για να τα δούμε πιο αναλυτικά.
Callas – Paris, 1958
Η κινηματογραφική μας εβδομάδα ξεκινάει με μια ταινία που θα δούμε την επόμενη εβδομάδα, ακριβώς λόγω της ιδιαιτερότητάς της. Το επιχρωματισμένο ψηφιοποιημένο ντοκουμέντο της μοναδικής ερμηνείας της Κάλλας στο Παρίσι το 1958 θα κάνει στάση μόνο για δύο ημέρες. Προετοιμαστείτε λοιπόν.
Ευχή
Η Άσα είναι μια πανέξυπνη ιδεαλίστρια. Μια μέρα εύχεται σε κάποια κοσμική δύναμη να τη βοηθήσει να κάνει ένα καλό που θα επηρεάσει τις ζωές των συμπολιτών της. Ο Βασιλιάς Μαγκνίφικο όμως, που ελέγχει ποιες ευχές θα πραγματοποιήσει, τροφοδοτείται με το εγωιστικό μέρος των ευχών και εναντιώνεται σε κάθε τί που εστιάζει στο σύνολο.
Η «Ευχή» είναι μια καλοφτιαγμένη ταινία της Disney, που βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις συνταγές που καταφέρνουν να κερδίσουν το απανταχού κοινό και τη λεπτή χρήση της πολιτικής ορθότητας. Με ψήγματα στον κεντρικό χαρακτήρα από τον «Αλαντίν» (Τζαφάρ και Μαγκνίφικο, ένα και το αυτό), «Soul» και «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» ως προς τη λειτουργία και μορφή των ευχών, τις αγωνίστριες από το «Brave» / «Pocahontas» / «Moana», τον «Βασιλιά των Λιονταριών» (στο θέμα της χρήσης της εξουσίας στην πόλη τους, της Ρόσα), και περιρρέουσες αναφορές στο μουσικό ύφος (αλλά και τη Βασίλισσα) του «Ψυχρά και Ανάποδα», όλο βρίσκεται στο ανάμεσα του φόρου τιμής και της προσπάθειας να επαναληφθεί η επιτυχημένη συνταγή. Τα σκίτσα των δευτερευόντων χαρακτήρων που παραπέμπουν στην παλιότερη εποχή του δισδιάστατου animation αλλά και οι τίτλοι τέλους συνυπογράφουν την παραπάνω παρατήρηση. Αν κάτι αξίζει να αναφερθεί για την ταινία είναι η διαμεσολάβηση της άρχουσας τάξης στις ευχές… κόντρα σε όσους παλεύουν μόνοι τους για να τις υλοποιήσουν. Αυτό και τα πολύ ωραία τραγούδια.
Ο δρόμος της εξιλέωσης
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα [του Μάικλ Φάρις Σμιθ], ο «δρόμος της Εξιλέωσης» μας παρασύρει σε μία μικρή πόλη του Μισισιπή όπου η δικαιοσύνη και ο νόμος είναι δύο αντίθετες δυνάμεις.
Μια μητέρα, στην προσπάθεια να προστατέψει την κόρη της, θα κακοποιηθεί από εκπρόσωπο του νόμου. Θα αναγκαστεί από τις συνθήκες να πάρει το νόμο στα χέρια της. Ο δρόμος της όμως θα συναντηθεί με αυτόν ενός πρώην καταδικασμένου που ψάχνει τη νέα ευκαιρία στη ζωή. Βαρετή, ξεπερασμένη, άνευρη σκηνοθετικά, η ταινία «ο δρόμος της εξιλέωσης» δεν επιβεβαιώνει τον τίτλο της στον ανυποψίαστο θεατή.
Κόκκινος Ουρανός
O Λεόν ξεκουράζεται σε ένα μικρό εξοχικό στη Βαλτική θάλασσα θεωρώντας ότι είναι ο πρωταγωνιστής μιας κάποιας κατάστασης. Συμπεριφέρεται όμως όλο και χειρότερα σε όσους τον περιτριγυρίζουν, είτε με αγάπη είτε με ενδιαφέρον. Τους θεωρεί κατώτερους αρχικά χωρίς να το δείχνει, όταν όμως βρίσκουν έστω για μερικές στιγμές την ευτυχία ή πλησιάζουν τους στόχους τους, μεταμορφώνεται σε ένα αγενές και απόμακρο πλάσμα που μόνο εκνευρισμό μπορεί να προκαλέσει. Όλα αυτά στη μεση του πουθενά, σε ένα δάσος με αγριόχοιρους που όποτε αναζωπυρώνεται η πυρκαγιά στην κοντινή περιοχή, ψάχνουν για διέξοδο στα βουνά. Βραδυφλεγής και η ταινία του Κρίστιαν Πέτζολντ που την πρώτη ώρα χτίζει αργά τον περιβάλλοντα χώρο που θα απογυμνώσει τον ζηλόφθονα με την επιτυχία των άλλων ήρωα και στη συνέχεια θα τον φέρει αντιμέτωπο με «το μηδέν του τίποτα» που τον περιβάλλει. Σαρωτική η Μπιερ (στο ρόλο της Νάντια) στην ανάγνωση ενός ποιήματος που ξεδιπλώνει όσα ακόμα δεν έχουν διατυπωθεί με λέξεις. Όλα αυτά, ενώ η φωτιά πλησιάζει όχι ως απειλή αυτή τη φορά, αλλά ως ενωτικό στοιχείο, αφήνοντας στο πέρασμα του άνθρακα και ίσως ανολοκλήρωτα διαμάντια. Στο τέλος της ταινίας σού μένει η εικόνα των «αγαπημένων της Πομπηίας» με λίγο διαφορετική ανάγνωση. Ο δε διαχωρισμός του «χάρηκα» από το «συγκινήθηκα», λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα στο τέλος της ταινίας, σε όσους επιλέξετε να την παρακολουθήσετε.
Τελικά ο «Κόκκινος Ουρανός» είναι μια κωμωδία κοινωνικής αμηχανίας ή ένα θρίλερ μεταμφιεσμένο σε αγροτουρίστα; Σκεφτείτε το. Ο χρόνος σας μετράει από ρουκ ζουκ. Γιαβόλ;
Πράσινα Σύνορα
Βρισκόμαστε στα εδάφη της Λευκορωσίας συνοριακά με την Πολωνία, εν τω μέσω της δικτατορίας του Αλεξάντερ Λουκασένκο. Στα «πράσινα σύνορα», κοντά στα βαλτώδη δάση, παγιδευμένοι στη γεωπολιτική κρίση, μια οικογένεια Σύριων προσφύγων, μια Βρετανίδα ακτιβίστρια και ένας νεαρός συνοριοφύλακας θα βρεθούν σε μια αόρατη σκακιέρα σαν πιόνια σε έναν αόρατο πόλεμο. Η Αγκνιέσκα Χόλαντ στα «Πράσινα Σύνορα» αναζητά από τους θεατές την ανθρωπιά τους και τους μεταβιβάζει τα προσωπικά διλήμματα των χαρακτήρων της. Το μόνο σίγουρο είναι πως με την ολοκλήρωση της ταινίας, κανένας δεν θα φύγει ανέγγιχτος από την αποσβολωτική της ειλικρίνεια.
Η ταινία κέρδισε το ειδικό βραβείο της επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας και είναι υποψήφια για τα βραβεία Καλύτερης ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου.
Ο πυρετός του Πέτροφ
Εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο «Ο Πυρετός του Πέτροφ», μας μεταφέρει στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στη Ρωσία, εποχή γνωστή για τις πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές. Η ιστορία επικεντρώνεται στον Πέτροφ, έναν άνδρα που πάσχει από μια αλλόκοτη γρίπη που ίσως οι παραισθήσεις του επιτρέπουν να δει ακόμα πιο καθαρά τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Αναμειγνύοντας πραγματικότητα και φαντασία ο σκηνοθέτης Κιρίλ Σερεμπρένικοφ παίζει με τις κινηματογραφικές φόρμες [σινεμασκόπ, super 8, έγχρωμο και ασπρόμαυρο], όπως και το παραδοσιακό και το σύγχρονο τραγούδι, για να μας εντάξει ακόμα εντονότερα στο παραλήρημα μιας ασθένειας/συμβόλου. Σαν δείγματα από κομικ στριπάκια που θα έφτιαχνε ο πρωταγωνιστής, η περιπέτεια που ξεκινάει με τον Πέτροφ και τον φίλο του Ίγκορ, γίνεται ένα πυκνό φιλοσοφικό σχόλιο στην οικογένεια της μετα-σοβιετικής Ρωσίας. Η επιγραφή σε μια ντουλάπα «χθες ήθελα να πεθάνω, σήμερα αισθάνομαι καλύτερα» αποκτά διπλή ειρωνική ερμηνεία.
Με τα μάτια της Νταλβά
Η 12χρονη Νταλβά, δεν μπορεί να καταλάβει για ποιο λόγο οι αστυνομικοί εισβάλουν σπίτι της και την αποχωρίζουν από τον αγαπημένο της πατέρα. Στον ενδιάμεσο ανάδοχο φορέα, θα αναθεωρήσει αν τελικά η αγάπη του πατέρα της ήταν αυτή που ένα νεαρό κορίτσι έπρεπε να δεχτεί.
Σε πρώτο πλάνο, εκείνη και ο κόσμος της. Παρασκηνιακά, οι επιπτώσεις της κακοποίησης με ουσιαστική κατανόηση από τους συνομήλικούς της μόνο. Όλα αυτά με στόχο τη συνειδητοποίηση και δυστυχώς όχι την ανάκαμψη. Όσα βλέπουμε «με τα μάτια της Νταλβά» δεν μπορούμε να τα χωνέψουμε εύκολα γιατί είναι πολύ αληθινά. Μη έχοντας η ψυχή της γνωρίσει άλλη αγάπη εκτός από αυτή του πατέρα της, θα συνεχίσει να την αναζητά απελπισμένα προσφέροντας το ανήλικο κορμί της ως προσφορά, χοές, θυσία.
Η Νταλβά παλεύει με τις γνώσεις που έχει στο οπλοστάσιο της ψάχνοντας την ισορροπία της στον τόπο της χαμένης παιδικότητας. Και το κοινό ταράζεται, ή οφείλει να ταραχτεί, γιατί πίσω από τη λέξη κακοποίηση κρύβονται η συναίνεση και η συγκατάθεση.
Ναπολέων
Η ταινία ΝΑΠΟΛΕΩΝ είναι μια θεαματική, επική περιπέτεια για την πολυτάραχη άνοδο και πτώση του εμβληματικού Γάλλου Αυτοκράτορα Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τον οποίο υποδύεται ο βραβευμένος με Όσκαρ Joaquin Phoenix. Η ταινία, μια πολύ υψηλών προδιαγραφών παραγωγή με την υπογραφή του θρυλικού σκηνοθέτη Ridley Scott, αποτυπώνει το ανελέητο ταξίδι του Βοναπάρτη στην εξουσία υπό το πρίσμα της εμμονικής, εκρηκτικής σχέσης του με τη μόνη αληθινή του αγάπη, την Ιωσηφίνα, προβάλλοντας τις οραματικές στρατιωτικές και πολιτικές τακτικές του μέσα από μερικές από τις πιο απαιτητικές δυναμικές σκηνές μάχης στην ιστορία του κινηματογράφου.
www.ertnews.gr
