Τέχνες 23 Νοεμβρίου 2023 @thessaloniki

«Με τα μάτια της Νταλβά»: Συνέντευξη με την Εμανουέλ Νικό – Σκηνοθετώντας με ευαισθησία ένα θέμα ταμπού

«Με τα μάτια της Νταλβά»: Συνέντευξη με την Εμανουέλ Νικό – Σκηνοθετώντας με ευαισθησία ένα θέμα ταμπού «Με τα μάτια της Νταλβά»: Συνέντευξη με την Εμανουέλ Νικό – Σκηνοθετώντας με ευαισθησία ένα θέμα ταμπού

Rate this item

(0 votes)

Με τα μάτια της Νταλβά (c) Caroline Guimbal_Helicotronc_Tripode Productions_RET

Η 12χρονη Νταλβά αδυνατεί να καταλάβει για ποιον λόγο οι αστυνομικοί εισβάλουν σπίτι της και την απομακρύνουν από τον αγαπημένο της πατέρα. Μεταφέρεται σε ένα κέντρο φιλοξενίας εφήβων και εκεί ξεκινά ένα ταξίδι «αντίστροφης ενηλικίωσης», όπου θα χρειαστεί σιγά σιγά να αντιληφθεί ότι αυτό που ζούσε με τον πατέρα της δεν ήταν φυσιολογικό, και να επαναδεκδικήσει σταδιακά τη χαμένη της παιδικότητα.Στο τολμηρό σκηνοθετικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους της βραβευμένης Εμανουέλ Νικό, οι θεατές έχουν τη σπάνια ευκαιρία να δουν τον κόσμο «Με τα μάτια της Νταλβά». Μια φωτεινή τελικά ταινία για ένα σκοτεινό θέμα, την αιμομιξία, μια από τις πιο ακραίες μορφές παιδικής κακοποίησης, για την οποία ίσως χρειάζεται να αρχίσουμε να μιλάμε περισσότερο, καθώς δεν είναι τόσο σπάνια όσο νομίζουμε.

Τολμώ να κάνω μια έκκληση προς τους επίδοξους θεατές: Μην αποθαρρυνθείτε από το θέμα που πραγματεύεται η ταινία και δεν τη δείτε. Με φόντο την αιμομιξία που υπονοείται, αυτό που κυρίως αναδεικνύεται είναι η ανθεκτικότητα και η ελπίδα.

Η ταινία «Με τα μάτια της Νταλβά», που βγαίνει στους ελληνικούς κινηματογράφους την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2023, απέσπασε πολλά βραβεία σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων το βραβείο της FIPRESCI στο «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του φεστιβάλ των Καννών και το βραβείο υποσχόμενης ηθοποιού στο ίδιο φεστιβάλ.

Θέσαμε στην Εμανουέλ Νικό, τη σκηνοθέτιδα του «Με τα μάτια της Νταλβά», όλες τις ερωτήσεις που μας γεννήθηκαν βλέποντας την ταινία της – κάποιες πιο δύσκολες από άλλες – και μοιραζόμαστε μαζί σας τα όσα μας είπε.

Συνέντευξη στη Δάφνη Σκαλιώνη

-Καταρχάς, θα ήθελα να σας συγχαρώ για την τόλμη σας να γυρίσετε αυτήν την ταινία και για την εξαιρετική ευαισθησία με την οποία αντιμετωπίσατε το θέμα της αιμομιξίας, ένα θέμα ταμπού, το οποίο όμως δεν θα εξαφανιστεί αν απλώς αγνοούμε την ύπαρξή του. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για την ταινία;

-Η ιδέα να γυρίσουμε αυτή την ταινία προήλθε από μια σειρά πραγμάτων. Πρώτα απ’ όλα, υπάρχει το θέμα του ελέγχου, το οποίο με απασχολεί πολύ και το ανέπτυσσα σε όλες τις προηγούμενες ταινίες μικρού μήκους μου. Αυτή τη φορά ήθελα να μιλήσω για τη μορφή εξουσίας που θεωρώ ότι είναι η χειρότερη από την οποία πρέπει να απαλλαγούμε, η εξουσία που ασκεί ένας γονιός πάνω στο παιδί. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της τελευταίας μου μικρού μήκους À l’arraché (Snatched), πέρασα χρόνο σε ένα κέντρο υποδοχής έκτακτης ανάγκης για εφήβους. Εκεί, συνάντησα παιδιά που είχαν όλα υποστεί κακοποίηση από τους γονείς τους και είχαν απομακρυνθεί από αυτές και παρόλα αυτά συνέχιζαν να στέκονται στο πλευρό των γονιών τους ενάντια στη δικαιοσύνη, πιστεύοντας ότι το δικαστικό σύστημα ήταν άδικο που τα είχε πάρει από εκείνους. Και είπα στον εαυτό μου, ότι εδώ υπάρχει πραγματικά μια ταινία που πρέπει να γυριστεί, ακριβώς σε αυτό το σημείο, σε αυτή τη χρονική στιγμή της τοποθέτησης των παιδιών στον ξενώνα εφήβων. Διότι είναι ενδιαφέρον να ανακαλύπτεις ότι ο πραγματικός πόνος ενός ατόμου που εξουσιάζεται από κάποιον άλλον, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου εκεί που φανταζόμαστε ότι μπορεί να είναι. Φαίνεται πως όταν απομακρύνεις αυτό το άτομο από τον βασανιστή του, υποφέρει περισσότερο από ό,τι όταν βρίσκεται στα χέρια του…

Και έπειτα γνώρισα πολλούς εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους, δικαστές και ούτω καθεξής στην αρχή της συγγραφής της ταινίας μου και συγκέντρωσα πολλές μαρτυρίες. Άκουσα από έναν φίλο κοινωνικό λειτουργό, που πήγαινε στα σπίτια όταν υπήρχαν υποψίες για κακοποίηση ανηλίκων, πως κάποια στιγμή χρειάστηκε να επισκεφθεί ένα κοριτσάκι 6 ετών που ζούσε μόνο του με τον πατέρα του. Υπήρχαν υποψίες για αιμομιξία, οπότε πήγε να την βρει και βρέθηκε μπροστά σε ένα κοριτσάκι υπερ-αισθησιακό και σεξουαλικοποιημένο, που έπαιζε μαζί του ένα παιχνίδι αποπλάνησης. Δεν έμαθα τίποτα άλλο για αυτή την ιστορία, αλλά μου γεννήθηκε η επιθυμία να φανταστώ και να γράψω την ιστορία αυτού του μικρού κοριτσιού στην ηλικία των 12 ετών, στην ηλικία των πρώτων σκιρτημάτων, στο κατώφλι της εφηβείας. Και έτσι προέκυψε η ιστορία της Νταλβά.

Ο εγκέφαλος είναι πολύ, πολύ έξυπνος στο να αρνείται, στο να λέει στον εαυτό του μια ιστορία που του επιτρέπει να ανέχεται το αφόρητο σε καθημερινή βάση. Γιατί αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα της κακοποιητικής σχέσης γονέα – παιδιού, ότι είναι μια εξουσιαστική σχέση που είναι απολύτως καθημερινή και εντός της οποίας πρέπει να επιβιώσεις.

-Και στο κέντρο υποδοχής για εφήβους, πόσο καιρό μείνατε;

-Έμεινα για 15 ημέρες συνεχόμενες. Αλλά είχα κάνει επίσης μια εβδομάδα εμβάπτισης σε ένα άλλο κέντρο για την ταινία μικρού μήκους μου. Και για 6 χρόνια, διατηρούσα επαφή και έβλεπα σε τακτική βάση δύο παιδιά που είχα γνωρίσει στο κέντρο, τα οποία ενέπνευσαν τους χαρακτήρες της ταινίας μου. Σημειωτέον, η Σαμιά και ο Ντιμιτρί στην ταινία μου δεν είναι η πραγματική Σαμιά και ο Ντιμιτρί που συνάντησα, αλλά συνάντησα μια πραγματική Σαμιά και έναν πραγματικό Ντιμιτρί, τους οποίους παρακολουθούσα για 6 χρόνια και τους έβλεπα πολύ τακτικά και στους οποίους έδωσα να διαβάσουν το σενάριο, όλες τις διαφορετικές εκδοχές των σεναρίων.

Με αυτά τα 2 παιδιά, έγινα πραγματικά μάρτυρας της διαδικασίας εξόδου από την κυριαρχία των γονέων επάνω τους. Είδα τον Ντιμίτρι να αποκολλάται από τη μητέρα του. Είδα τη Σαμιά να αποκολλάται από τον πατέρα της. Έτσι έγινα μάρτυρας αυτής της διαδικασίας μαζί τους.

-Νομίζω ότι η χρήση της λέξης σεξουαλική κακοποίηση δεν βοηθάει καθόλου στο να αναγνωρίσουν τα ίδια τα θύματα ότι αυτό τους συμβαίνει, επειδή συχνά το βίωμά τους δεν περιλαμβάνει βία και γίνεται αντιληπτό από τα παιδιά ως μια σχέση αγάπης, όπως και στην περίπτωση της Νταλβά, και έτσι τα θύματα συχνά συνδέουν την κακοποίηση με μια μορφή προσοχής και στοργής.

-Όλα εξαρτώνται από τον γονέα, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά κάθε φορά. Έτσι, στην περίπτωση της Νταλβά είναι εξαιρετικά ύπουλος ο τρόπος που περνάει στην κόρη του ο πατέρας ότι αυτό που ζουν είναι μια ιστορία αγάπης. Νομίζω ότι, είτε είναι σεξουαλικά είτε σωματικά βίαιοι, δεν λένε όλοι οι γονείς τις ίδιες ιστορίες στα παιδιά τους. Ωστόσο, νομίζω ότι για ένα παιδί, είναι αδύνατο να πει μέσα στο μυαλό του, ο γονιός μου είναι κακόβουλος, ο γονιός μου θέλει να με πληγώσει και με πληγώνει, και έτσι το παιδί πάντα θα λέει στον εαυτό του μια ιστορία για να εξηγήσει ότι αυτή η βία δεν είναι βία. Γιατί υπάρχει η ιστορία που λέει ο γονιός, αλλά υπάρχει και η ιστορία που λέει το ίδιο το παιδί στον εαυτό του. Και νομίζω ότι αυτή η ιστορία είναι τεράστια. Ο εγκέφαλος είναι πολύ, πολύ έξυπνος στο να αρνείται, στο να λέει στον εαυτό του μια ιστορία που του επιτρέπει να ανέχεται το αφόρητο σε καθημερινή βάση. Γιατί αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα της κακοποιητικής σχέσης γονέα – παιδιού, ότι είναι μια εξουσιαστική σχέση που είναι απολύτως καθημερινή και εντός της οποίας πρέπει να επιβιώσεις. Και αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο δημιουργούνται εξαιρετικά ισχυρές διαδικασίες άρνησης, επειδή είναι κάτι καθημερινό.

Ο πραγματικός πόνος ενός ατόμου που εξουσιάζεται από κάποιον άλλον, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου εκεί που φανταζόμαστε ότι μπορεί να είναι. Φαίνεται πως όταν απομακρύνεις αυτό το άτομο από τον βασανιστή του, υποφέρει περισσότερο από ό,τι όταν βρίσκεται στα χέρια του…

-Έτσι είναι… Όπως και στην περίπτωση της Νταλβά, που πιστεύει ότι η δικαιοσύνη είναι άδικη και ότι γύρω της υπάρχουν εχθροί που θέλουν να τη χωρίσουν από τον αγαπημένο της πατέρα. Πώς μπορεί κάποιος να αλλάξει αυτή την οπτική σε ένα παιδί;

-Αυτό προσπάθησα πραγματικά να περιγράψω στην ταινία μου, πώς απομακρύνεται η Νταλβά από την επιρροή του πατέρα της. Πώς μπαίνει εκ νέου σε ένα πλαίσιο που θα της επιτρέψει να απομακρυνθεί από αυτή την κατάσταση, να γνωρίσει όλα τα είδη των ανθρώπων, να σκεφτεί ότι βγαίνεις από τον έλεγχο κάποιου όταν έχεις ήδη αποσπαστεί, χωριστεί, κόψει τον δεσμό με το άτομο που έχει αυτή την εξουσία πάνω σου και ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν και άλλες εξωτερικές οπτικές στην ιστορία σου. Αλλά ακριβώς αυτό είναι που είναι εξαιρετικά βίαιο για την Νταλβά, όπως για όλα αυτά τα παιδιά που τοποθετούνται σε δομές πρόνοιας. Ότι ξαφνικά, από τη μια μέρα στην άλλη, υπάρχουν άλλα μάτια που κοιτάζουν την ιστορία τους και επαναπροσδιορίζουν την ιστορία που πάντα κουβαλούσαν μαζί τους. Και νομίζω ότι έτσι βγαίνεις, με μικρά βήματα, από αυτήν την καθημερινότητα με τον βασανιστή σου, μπαίνοντας σε ένα νέο πλαίσιο, προσλαβάνοντας και αυτές τις νέες οπτικές, που είναι αυτές των άλλων παιδιών, αυτές των ψυχολόγων, αυτές των παιδαγωγών, αυτές του δικαστή. Και στην πραγματικότητα, νομίζω ότι σε κάποια δεδομένη στιγμή, όλες αυτές οι οπτικές επικαλύπτουν τη δική σου και προκαλούν την αναδιήγηση και την επανασχεδίαση της ιστορίας. Και νομίζω ότι και για τη Νταλβά, το γεγονός ότι απομακρύνεται σε φυσικό επίπεδο από τον πατέρα της, τη βοηθά να ηρεμήσει σιγά σιγά το μυαλό της και να μεταβάλλει το βλέμμα της πάνω σε αυτό που της συμβαίνει. Βέβαια, νομίζω ότι το πραγματικό σημείο καμπής για την Νταλβά είναι όταν συναντά τον πατέρα της. Είναι ο πατέρας της που της λέει με σαφήνεια ότι «ναι, έχουν δίκιο, δεν έχω το δικαίωμα να κάνω αυτό που έκανα και δεν σου το είπα ποτέ. Αλλά τώρα σου το λέω».

-Και το κάστινγκ ήταν εξαιρετικό, πραγματικά! Πώς βρήκατε ένα κορίτσι που η ηλικία του είναι τόσο δύσκολο να προσδιοριστεί; Θα μπορούσε να είναι, δεν ξέρω, από δέκα μέχρι είκοσι ετών.

-Ακριβώς! Λοιπόν… Εκτός από σκηνοθέτης, είμαι και casting director και κάνω πολλά κάστινγκ μη επαγγελματιών. Και αυτό είναι ένα υπόβαθρο που μου ήταν πολύ χρήσιμο για το κάστινγκ της Νταλβά- έκανα όλο το βελγικό κάστινγκ και η Ζελντά είναι Βελγίδα, οπότε βρήκα τη Νταλβά, και στη συνέχεια έχω μια συνάδελφο που έκανε όλο το γαλλικό κάστινγκ και βρήκε τη Σαμιά. Και νόμιζα ότι ήξερα ακριβώς πού έπρεπε να ψάξω για τη Νταλβά που ήθελα. Έψαχνα για ένα νεαρό κορίτσι από ένα αρκετά εύπορο κοινωνικό περιβάλλον, που να χειρίζεται με άνεση τη γλώσσα και να είναι χαριτωμένη, οπότε έβαλα αγγελίες σε σχολές ιππασίας, σχολές μπαλέτου, μουσικές σχολές και σχολές γυμναστικής. Και στη συνέχεια σε ακαδημίες θεάτρου και μουσικής… Και συνολικά μεταξύ Γαλλίας και Βελγίου, λάβαμε 5.000 αιτήσεις!

Είχα ήδη ξεχωρίσει περίπου 400 αιτήσεις με βάση τις φωτογραφίες και μόνο, και στη συνέχεια ζήτησα από τα κορίτσια να μου στείλουν ένα σύντομο βίντεο παρουσίασης, οπότε επέλεξα περίπου εκατό. Και είναι αλήθεια ότι η Ζελντά με κέρδισε αμέσως. Αυτό το πρόσωπο που έχει αυτή τη δύναμη, κάπως σαν τη Ρόμι Σνάιντερ, να μεταμορφώνεται ανάλογα με τη γωνία της κάμερας – αν τη βιντεοσκοπήσεις από μπροστά, είναι 10 χρονών, αν τη βιντεοσκοπήσεις σε προφίλ, είναι 20. Τέλος πάντων, αυτό είναι κάτι που κατάλαβα κατά τη διάρκεια του πρώτου casting. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτό που κατάλαβα από το βιντεάκι που μου έστειλε στην αρχή ήταν ότι υπήρχε κάτι εξαιρετικά περίεργο στον τρόπο που μιλούσε. Μιλούσε με ένα ιδιαιτέρως ενήλικο λεξιλόγιο. Ήταν 11 ετών όταν μου έστειλε αυτό το βίντεο και ήταν 12 ετών όταν γυρίσαμε την ταινία και μου εξηγούσε ότι ήθελε να γίνει αστροφυσικός, με ειδίκευση στη σκοτεινή ύλη, ότι φανταζόταν τον εαυτό της κάτοχο του βραβείου Νόμπελ. Ήταν πολύ φεμινίστρια, ήταν πολύ επικριτική απέναντι στα αγόρια της τάξης της και αυτό ήταν κάτι που δεν συνάντησα σε κανένα από τα άλλα 11χρονα κορίτσια που μου έστειλαν αυτά τα βίντεο. Και μου άρεσε. Είχε ένα παράξενο πρόσωπο… Δεν έμοιαζε καθόλου με τη Νταλβά που είχα φανταστεί, πραγματικά μεταμορφώθηκε για την ταινία η Ζελντά, γιατί βασικά είναι πολύ αρρενωπή, έχει σπυράκια σε όλο της το πρόσωπο, έχει εντελώς ατίθασα μαλλιά. Και ήταν πολύ δημοφιλής. Μια μάλλον δυναμική έφηβη, αλλά καθόλου η «μικρή κυρία» που έψαχνα. Θέλησα να τη συναντήσω αρκετά γρήγορα και στην πραγματικότητα μόλις άνοιξα την κάμερά μου, ήξερα αμέσως ότι ήταν αυτή, γιατί είχε αυτό το υπνωτικό πράγμα όταν την κινηματογραφούσα και είχε αυτό ακριβώς που εντοπίσατε, ότι δεν μπορούσα να της δώσω μια ηλικία και αυτό ακριβώς χρειαζόμουν για την ταινία αυτή. Ήθελα ο θεατής να αναρωτιέται διαρκώς πόσων χρονών είναι αυτό το νεαρό κορίτσι και ταυτόχρονα να νιώθει ότι πράγματι είναι, μερικές φορές, ένα μικρό κορίτσι. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς είναι, και άλλες φορές την βλέπεις και έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις μια γυναίκα, αλλά επίσης αυτό ακριβώς είναι. Και αυτό είναι το πρόβλημα με τη Νταλβά. Η ιστορία ενός παιδιού που βλέπει τον εαυτό του ως γυναίκα και, στην πραγματικότητα, το πρόσωπο που θα ενσάρκωνε αυτή τη Νταλβά, το είδα -και δεν σας λέω ψέματα- από τις 5000 αιτήσεις που έλαβα, μόνο στη Ζελντά.

Οι στατιστικές λένε ότι σε κάθε τάξη υπάρχουν 2 παιδιά που είναι θύματα αιμομιξίας. Όταν λοιπόν καλώ 300 νεαρά κορίτσια ηλικίας μεταξύ 11 και 13 ετών, για να τους εξηγήσω ότι η ταινία θα έχει θέμα την αιμομιξία και δεν υπάρχει ούτε ένα που να ξέρει τι σημαίνει η λέξη, θεωρώ ότι υπάρχει πραγματικό πρόβλημα σε εκπαιδευτικό επίπεδο. Αυτή η λέξη πρέπει να γίνει γνωστή… Πώς μπορείς να καταγγείλεις ένα κακό αν δεν ξέρεις τι σημαίνει η λέξη;

-Είναι ενδιαφέρον ότι θέλατε να την παρουσιάσετε ως μια μικρή κυρία και όχι ως ένα νεαρό κορίτσι όπως η Λολίτα, σεξουαλικοποιημένο…

-Ναι, πράγματι, αυτό είναι σίγουρο… Διάβασα λοιπόν τη Λολίτα του Ναμπόκοφ, όταν έγραφα αυτή την ταινία, αλλά είπα στον εαυτό μου, όχι, η Νταλβά δεν είναι η Λολίτα, η Νταλβά είναι ένα παιδί το οποίο ο πατέρας της μεταμόρφωσε για να την κάνει γυναίκα του. Και στην πραγματικότητα η Νταλβά μοιάζει ακριβώς με τη γυναίκα του πατέρα της και η γυναίκα του πατέρα της κάθε άλλο παρά Λολίτα είναι, η γυναίκα του πατέρα της είναι μια πολύ κομψή κυρία που της αρέσουν τα δαντελένια ρούχα, αλλά και τα ρούχα που καλύπτουν, που είναι κομψή, εκλεπτυσμένη, κάθε άλλο παρά χυδαία.

-Και πώς εξηγήσατε σε ένα 11χρονο κορίτσι, που κλήθηκε να υποδυθεί αυτόν τον ρόλο, το θέμα της αιμομιξίας;

-Στην πραγματικότητα, όταν έβαλα την αγγελία σε όλα αυτά τα μέρη για τα οποία σας μίλησα, δεν ανέφερα ότι αυτή η ταινία αφορούσε την αιμομιξία. Εξήγησα ότι επρόκειτο για την ανθεκτικότητα ενός παιδιού που είχε τεθεί υπό την φροντίδα της πρόνοιας αφού βίωσε βία από τον πατέρα του. Αλλά δεν έγραψα ότι επρόκειτο για αιμομιξία, επειδή φοβόμουν πραγματικά ότι δεν θα έκανε κανένα κορίτσι αίτηση. Αφού έλαβα όλες τις αιτήσεις, όταν ήρθε η ώρα να συναντήσω τα κορίτσια, τηλεφώνησα στους γονείς τους έναν προς έναν για να τους εξηγήσω τι ακριβώς πραγματεύεται η ταινία, και πήρα από όλους την ίδια απάντηση: ότι τα κορίτσια δεν ήξεραν τι σήμαινε η λέξη «αιμομιξία» και ότι θα έπρεπε να κάνουν πρώτα μια συζήτηση μαζί τους πριν υποβάλουν αίτηση για το κάστινγκ. Οπότε εξεπλάγην πάρα πολύ, γιατί είναι τρομακτικό…

Δεν ξέρω αν αυτές οι στατιστικές έχουν φτάσει σε εσάς στην Ελλάδα, αλλά στη Γαλλία πριν από 2 χρόνια, βγήκαν κάποιες τρομερές στατιστικές που έλεγαν ότι σε κάθε τάξη υπάρχουν 2 παιδιά που είναι θύματα αιμομιξίας. Όταν λοιπόν καλώ 300 νεαρά κορίτσια για να τους εξηγήσω ότι η ταινία θα έχει θέμα την αιμομιξία και από τα 300 δεν υπάρχει ούτε ένα που να ξέρει τι σημαίνει η λέξη, κορίτσια που είναι όλα ηλικίας μεταξύ 11 και 13 ετών, θεωρώ ότι υπάρχει πραγματικό πρόβλημα σε εκπαιδευτικό επίπεδο, αυτή η λέξη πρέπει να γίνει γνωστή… Πώς μπορείς να καταγγείλεις ένα κακό αν δεν ξέρεις τι σημαίνει η λέξη;

Για ένα παιδί, είναι αδύνατον να πει μέσα στο μυαλό του «ο γονιός μου είναι κακόβουλος, ο γονιός μου θέλει να με πληγώσει και με πληγώνει» και έτσι το παιδί πάντα θα λέει στον εαυτό του μια ιστορία για να εξηγήσει ότι αυτή η βία δεν είναι βία.

Έτσι, οι γονείς της Ζελντά της εξήγησαν τι σημαίνει αιμομιξία. Η Ζελντά δεν το φοβήθηκε καθόλου, επειδή άλλωστε δεν το είχε ζήσει η ίδια. Και επίσης, νομίζω ότι είχε μια πολύ φεμινιστική, πολύ μαχητική πλευρά, η οποία την έκανε να συμμετάσχει με χαρά στο κάστινγκ μιας ταινίας που ήθελε να σηκώσει λίγο το πέπλο αυτού του ταμπού. Και έτσι, μετά από μήνες και μήνες προσπαθειών, καταλήξαμε σε εκείνη. Απέκτησε πρόσβαση σε ολόκληρο το σενάριο, το διαβάσαμε μαζί και στη συνέχεια της το εξήγησα, της μίλησα πολύ για τη σχέση που είχε η Νταλβά με τον πατέρα της προτού συλληφθεί, αλλά χωρίς ποτέ να της μιλήσω για σεξουαλικότητα. Της μιλούσα λοιπόν για αυτή την ιστορία αγάπης, που ταυτόχρονα ήταν μια ιστορία αιχμαλωσίας, την οποία όμως η Νταλβά δεν τη βιώνει έτσι. Δηλαδή μια ιστορία όπου ο πατέρας την πηγαίνει ταξίδια, την πηγαίνει σε εστιατόρια, την πηγαίνει να διαλέξει όμορφα ρούχα, την φροντίζει με διάφορους τρόπους… Και εξήγησα στη Ζελντά ότι θα της πω ό,τι θέλει να μάθει για τη σεξουαλικότητα, αλλά δεν θέλω να είμαι εγώ αυτή που θα φέρει τα δικά της λόγια και τις δικές της ιδέες πάνω στο θέμα. Δεν ήθελα να είμαι παρεμβατική μαζί της και στην πραγματικότητα η Ζελντά δεν μου έκανε ποτέ καμία ερώτηση σχετικά με αυτό και δεν μιλήσαμε μαζί για τη σεξουαλικότητα. Μιλήσαμε μόνο για την αγάπη.

Με όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στην ταινία, συζητήσαμε αυτά τα θέματα μαζί αλλά πάντα με έναν μάλλον αποστασιοποιημένο τρόπο. Και έμαθαν τι σημαίνει αιμομιξία και μάλιστα για όλα αυτά τα παιδιά που δεν το είχαν βιώσει ποτέ, πρέπει να πω ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου βάρος. Από την άλλη πλευρά, για τους ενήλικες της ταινίας, ήταν πολύ πιο περίπλοκο, γιατί νομίζω ότι γνώριζαν τον βαθμό στον οποίο η αιμομιξία καταστρέφει, ήξεραν τι σημαίνει και σκέφτομαι τον Αλέξις Μανέντι, για παράδειγμα, που υποδύεται τον εκπαιδευτικό. Ήταν περίπλοκο γι’ αυτόν να βρίσκεται σε αυτήν την ταινία και να φαντάζεται ότι ήταν ένας εκπαιδευτικός που φρόντιζε ένα νεαρό κορίτσι το οποίο είχε περάσει κάτι τέτοιο. Επειδή η ηλικία στην οποία βρισκόταν σήμαινε ότι είχε το πλήρες βάρος της επίγνωσης. Αλλά για όλα αυτά τα παιδιά, δεν χάθηκε η μαγεία του πρώτου γυρίσματος, αυτό ήταν το κυρίαρχο.

-Στον κινηματογράφο όπου είδα την ταινία, υπήρξαν κάποιοι θεατές τους οποίους άκουσα στο τέλος να αναρωτιούνται σε σχέση με την πρόθεση της ταινίας, μιλώντας ακόμα και για «κανονικοποίηση». Δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την οπτική του κοριτσιού απέναντι στο βίωμά του. Και γι’ αυτό ήθελα να κάνουμε αυτήν την συνέντευξη, γιατί είναι πολύ σημαντικό να δοθεί αυτή η οπτική, που δεν ταιριάζει με την κυρίαρχη αφήγηση για την παιδική σεξουαλική κακοποίηση, όμως είναι η πραγματικότητα για πολλά παιδιά.

-Λοιπόν, νομίζω ότι πραγματικά προσπάθησα να κάνω μια ταινία για ένα νεαρό κορίτσι που είναι εντελώς υπό τον έλεγχο του πατέρα της και που νομίζει ότι βασικά αυτό είναι φυσιολογικό. Αλλά έχω την εντύπωση ότι η ταινία μου μιλάει ακριβώς για το ότι δεν είναι καθόλου φυσιολογικό… Και στο τέλος η Νταλβά στη δίκη στρέφεται προς τον δικαστή, και στην πραγματικότητα αποστρέφει το βλέμμα από τον πατέρα της, επειδή ακριβώς έχει συνειδητοποιήσει πια ότι δεν είναι φυσιολογικό.

-Γιατί λοιπόν θα λέγατε ότι πρέπει κάποιος να δει αυτήν την ταινία;

-Γιατί πρέπει να δούμε αυτήν την ταινία; Λοιπόν, πρώτα απ’ όλα, είναι μια πολύ φωτεινή ταινία. Στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν πρόκειται για κάτι τόσο σκληρό, είναι μια ταινία για την ανθεκτικότητα. Πέρα από την αιμομιξία, στην πραγματικότητα μιλάει πολύ για την ανθεκτικότητα.

Για να μιλήσουμε για την αιμομιξία, νομίζω ότι είναι μια μάστιγα στην κοινωνία μας και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να πάμε να δούμε πράγματα γι’ αυτό και στη συνέχεια να το συζητήσουμε. Έλαβα πολλά βραβεία γι’ αυτήν την ταινία. Πέντε από αυτά ήταν από νεανικές κριτικές επιτροπές, δηλαδή από παιδιά ηλικίας μεταξύ 12 και 13 ετών, και νομίζω ότι είναι μια ταινία που έχει τη δύναμη να τους μιλήσει για κάτι που δεν γνωρίζουν χωρίς να είναι παρεμβατική. Και νομίζω ότι στα σχολεία πρέπει οπωσδήποτε να μιλάμε για αυτά τα πράγματα, και να το κάνουμε βέβαια με ευαισθησία, γιατί δεν μπορούμε να βάζουμε ιδέες στα κεφάλια των παιδιών χωρίς λόγο, αλλά θεωρώ πως αυτή η ταινία έχει τη δύναμη να μιλήσει για αυτά τα πολύ δύσκολα πράγματα χωρίς να είναι παρεμβατική.