Η Κάρμεν Μόλα ξέρει ότι στους ανθρώπους αρέσει να κοιτάζουν τον τρόμο από την ηρεμία της πολυθρόνας τους και στο τελευταίο της μυθιστόρημα επιστρέφει ξανά στην εξερεύνηση της βίας, αυτή τη φορά στην αποικιακή Κούβα σε μια πλοκή που απεικονίζει τη δουλεία, ένα θέμα για το οποίο η Ισπανία πάντα ήθελε να «κοιτάξει από την άλλη πλευρά», λέει.
Ο Χόρχε Ντίαζ, ο Αγκουστίν Μαρτίνεθ και ο Αντόνιο Μερσέρο είναι οι τρεις Ισπανοί συγγραφείς που έχουν υπογράψει τα βιβλία τους με το ψευδώνυμο Κάρμεν Μόλα από το 2017, αν και η μυστηριώδης ταυτότητά τους ανακαλύφθηκε αρκετά χρόνια αργότερα, όταν κέρδισαν το βραβείο Planeta 2021 με το «La Bestia», με το οποίο ξεκίνησαν ένα έργο μυθιστορημάτων για τον 19ο αιώνα, στο οποίο ήταν «αναπόφευκτο» να συναντήσουν την Κούβα, ένα βασικό κομμάτι στην ισπανική ιστορία.
Η «Κόλαση» (Planeta) είναι το τελευταίο μυθιστόρημα της Κάρμεν Μόλα, που εκδίδεται αυτή την Πέμπτη, ένα ιστορικό «θρίλερ» που διαδραματίζεται στην Κούβα το 1868 και στο οποίο οι συγγραφείς επιστρέφουν στο σύμπαν του κακού της για να απεικονίσουν ένα ιδιαίτερα βίαιο, στη Μαδρίτη τον 19ο αιώνα αλλά και στην Αβάνα της εποχής.
Η πρωτεύουσα της Κούβας είναι ακριβώς το μέρος όπου παρουσιάστηκε αυτό το μυθιστόρημα στους δημοσιογράφους, μια πόλη στην οποία περιηγήθηκαν στα περιβάλλοντα που επέλεξαν για την ιστορία τους, και όπου εξήγησαν τους παραλληλισμούς μεταξύ της βίας που σημειώθηκε στην εξέγερση του στρατού κατά της βασίλισσας Ισαβέλ ΙΙ, που λέρωσε τους δρόμους της Μαδρίτης με αίμα και νεκρούς, και αυτούς που έζησε το σύστημα των σκλάβων στην Κούβα.
Το μυθιστόρημά τους, στο οποίο αφηγούνται μια σειρά από άγριες δολοφονίες που ακολουθούν μια προγονική αφρικανική ιεροτελεστία, ξεκινά με τη φυγή στην Κούβα, μετά την ενασχόληση με μια ακούσια ανθρωποκτονία στις ταραχές στη Μαδρίτη, ενός χορευτή ονόματι Leonor και ο Mauro, ένας νεαρός φοιτητής. Η πρώτη, που αναγκάζεται να παντρευτεί έναν εκατομμυριούχο γαιοκτήμονα, θα ανακαλύψει την τραγωδία των σκλάβων των ζαχαρόμυλων, ανάμεσα στους οποίους θα βρει εκπληκτικά τον νεαρό Ισπανό.
Ο Antonio Mercero τόνισε πώς «η αμερικανική λογοτεχνία και ο
κινηματογράφος έχουν κάνει πολλή ανασκόπηση της δικής τους σκλαβιάς και έχουν δημιουργήσει πολλά μυθιστορήματα που μιλούν γι’ αυτήν, ενώ εμείς είτε δεν μας ενδιέφερε είτε δεν θέλαμε να κοιτάξουμε εκεί». Και ο Agustín Martínez θεώρησε ότι το μυθιστόρημά του είναι μια συνεισφορά στην ανασκόπηση και την αντιμετώπιση «αυτήν την ιστορική μάστιγα».
Η Βραζιλία και η Κούβα ήταν οι δύο τελευταίες χώρες στις οποίες καταργήθηκε η δουλεία και «εμείς οι Ισπανοί θα πρέπει να λυπόμαστε λίγο για αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας», είπε ο Χόρχε Ντίαζ: «υπάρχουν πολλές ισπανικές περιουσίες που βασίζονται στη δουλεία και στη βασίλισσα Ισαβέλλα».
Και το 1812, «που θεωρούμε το απόγειο της δημοκρατίας», πολλοί βουλευτές πήγαν στο Cortes για να εγκρίνουν το Σύνταγμα με τους σκλάβους τους. «Στην Ισπανία υπήρξε μια σχέση με τη σκλαβιά του να κοιτάς από την άλλη πλευρά», είπε ο Díaz.
Και όχι μόνο τους έφεραν σκλάβους από την Αφρική, αλλά στην Κούβα εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλοί Κινέζοι σκλάβοι, ακόμη και μερικοί Ισπανοί που ήρθαν από τη Γαλικία και την Αστούρια, ένα επεισόδιο στο οποίο βασίζεται μια από τις ιστορίες που λέγονται στο μυθιστόρημα και το οποίο επινόησε ο εφοπλιστής Urbano Feijoo de Sotomayor λόγω της έλλειψης Αφρικανών σκλάβων.
Αυτοί ήταν Γαλικιανοί και Αστουριανοί αγρότες που εξαπατήθηκαν και οδηγήθηκαν στις φυτείες της Κούβας, όπου τους υποδούλωσαν μέχρι που έγινε γνωστό το σκάνδαλο στην Ισπανία.
Αυτή είναι η περίπτωση των πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος που «φτάνοντας συνειδητοποιούν ότι η κοινωνία που νόμιζαν ότι ήταν παραδεισένια, ανάμεσα στη σκλαβιά και αυτούς τους φόνους, είναι κόλαση. Αυτή η κόλαση της Κάρμεν Μόλα που θέλουμε να αντικατοπτρίσουμε από τον τίτλο» του βιβλίου, εξήγησαν.
Αν και οι εξαπατήσεις των εργατών που είναι σκλαβωμένοι συνεχίζονται και σήμερα, ανέφεραν: «Πάντα λέμε ότι όταν κάποιος γράφει ένα ιστορικό μυθιστόρημα, αυτό που του αρέσει περισσότερο είναι να ανακαλύπτει ότι στην πραγματικότητα γράφει για την τρέχουσα εποχή και ότι πολλά από αυτά που μετράει, στην πραγματικότητα εξακολουθούν να υπάρχουν».
Οι ιστορίες του διαδραματίζονται πάντα σε κάποια συγκρουσιακή στιγμή, επειδή «στους ανθρώπους αρέσει να κοιτάζουν τον τρόμο από την ηρεμία της πολυθρόνας τους» και χωρίς να τους πιτσιλάει αίμα. «Και αν γράψουμε ένα επόμενο μυθιστόρημα, θα αναζητήσουμε επίσης μια εποχή που η κοινωνία δεν λειτουργεί», είπαν.
Ο Jorge Díaz, ο Agustín Martínez και ο Antonio Mercero αφηγούνταν λεπτομέρειες για την Κούβα εκείνης της εποχής, ενώ περιόδευαν στην Παλιά Αβάνα το Παλάτι των Καπεταναίων Στρατηγών, την Plaza de La Catedral ή την αλέα Chorro, συναντώντας έναν πολιτισμό που, όπως είπαν, αισθάνονται πολύ κοντά.
Πηγή: EFE
Μετάφραση Αθανάσιος Ρούντος
www.ertnews.gr
